Sa kabila ng pagtanggap ng US sa kalayaan ng Pilipinas, nanatili ang impluwensya ng Amerika sa Pilipinas. Ang bagong anyo ng kolonyalismo ay kilala bilang neokolonyalismo. Patuloy na itinataguyod ng mas makapangyarihang bansa ang mga interes nito sa sistemang ito sa pamamagitan ng pagkontrol o pag-impluwensya sa pulitika, ekonomiya, lipunan, at kultura ng mahinang bansa. Ito ay mapapansin sa mga aksyong ginawa ng Estados Unidos kasunod ng tunggalian.
Ang US ay nagtataguyod ng ilang batas na patuloy na nag-uugnay dito sa Pilipinas, bukod pa sa pagbibigay ng tulong pinansyal para sa mga taong nasugatan noong nakaraang digmaan. Ang Bell Trade Act, na kilala rin bilang Philippine Trade Act of 1946, ay isinulat ni US Senator Charles Jasper Bell. Ang batas na ito ay nagtadhana ng walong taon ng malayang kalakalan sa pagitan ng US at Pilipinas, gayundin ng mga parity rights o pantay na karapatan sa Pilipinas upang galugarin, kunin, at gamitin ang mga likas na yaman ng bansa; walang buwis na pag-aangkat ng anumang produkto sa Pilipinas; at isang 2:1 peso-to-dollar exchange rate.
Nang pirmahan ni US President Harry S. Truman ang Tydings Rehabilitation Act noong Abril 30, 1946, lalong lumala ang relasyon ng Pilipinas sa US. Ayon sa kanya, ang US ay magbibigay lamang sa Pilipinas ng karagdagang tulong pinansyal na nagkakahalaga ng $620 milyon kung papayag ang pangulo ng Pilipinas sa kagustuhan ng US na baguhin ang Konstitusyon ng Pilipinas. Ang US ay binibigyan ng parity rights sa kasong ito. Maliwanag na ang kolonyalismo ng US sa Pilipinas ay nagbago lamang bilang resulta ng batas na ito, at ngayon ay nakabatay sa elementong pang-ekonomiya.
Ginamit din ng mga Amerikano ang harassment. Pinigilan ng Estados Unidos ang Pilipinas na maging isang industriyalisadong bansa. Hinimok nito ang Pilipinas na manatili sa sektor ng agrikultura kapalit ng tulong pinansyal upang mapabuti ito. Sa ganitong paraan, mas mahusay na magagamit ng US ang mga hilaw na materyales at likas na yaman ng Pilipinas, habang ang huli ay patuloy na aasa sa mga produkto at serbisyo ng una.
Ginamit din ng US ang financing para panatilihing buhay ang mga neokolonyal na koneksyon. Nakatanggap ang Pilipinas ng mga pautang mula sa International Monetary Fund, World Bank, at US kapalit ng mga patakarang pang-ekonomiya na paborable o pare-pareho sa dating.
Ang ikatlong paraan ay ginamit upang turuan ang mga Pilipino tungkol sa kulturang Amerikano. Upang magretiro, ilang mga Pilipino ang inilipat sa US.
Natutunan nila ang tungkol sa sistemang Kanluranin sa pamamagitan ng pagbabasa ng mga libro tungkol sa kulturang Amerikano. Ang kanilang pang-unawa ay na kung ano ang Amerikano at maka-Amerikano ay ang pinakadakila. Nilalayon na sa kanilang pagbabalik sa Pilipinas, dala-dala nila ang pamumuhay at kulturang Amerikano upang maibahagi sa mga Pilipino. Dito umusbong ang kolonyal na kaisipan.
Ang pagbibigay ng suportang militar ay ang ikaapat na pamamaraan ng neokolonyalismo. Ang US ay namahagi ng ilan sa mga sandata at kagamitan nito sa pagtatapos ng digmaan. Nagpadala rin sila ng mga tropa sa Pilipinas upang sanayin ang mga tropang Pilipino sa pakikipaglaban.
Batay sa mga ito, ipinakita na ang kolonyalismo ay hindi tuluyang nawala, bagkus ay umunlad. Nanatili ang impluwensya ng dating mananakop hanggang sa tuluyan itong nabago at hinubog ang pag-iisip ng mamamayan na maging maka-Kanluran.
Ang US ay nagtataguyod ng ilang batas na patuloy na nag-uugnay dito sa Pilipinas, bukod pa sa pagbibigay ng tulong pinansyal para sa mga taong nasugatan noong nakaraang digmaan. Ang Bell Trade Act, na kilala rin bilang Philippine Trade Act of 1946, ay isinulat ni US Senator Charles Jasper Bell. Ang batas na ito ay nagtadhana ng walong taon ng malayang kalakalan sa pagitan ng US at Pilipinas, gayundin ng mga parity rights o pantay na karapatan sa Pilipinas upang galugarin, kunin, at gamitin ang mga likas na yaman ng bansa; walang buwis na pag-aangkat ng anumang produkto sa Pilipinas; at isang 2:1 peso-to-dollar exchange rate.
Nang pirmahan ni US President Harry S. Truman ang Tydings Rehabilitation Act noong Abril 30, 1946, lalong lumala ang relasyon ng Pilipinas sa US. Ayon sa kanya, ang US ay magbibigay lamang sa Pilipinas ng karagdagang tulong pinansyal na nagkakahalaga ng $620 milyon kung papayag ang pangulo ng Pilipinas sa kagustuhan ng US na baguhin ang Konstitusyon ng Pilipinas. Ang US ay binibigyan ng parity rights sa kasong ito. Maliwanag na ang kolonyalismo ng US sa Pilipinas ay nagbago lamang bilang resulta ng batas na ito, at ngayon ay nakabatay sa elementong pang-ekonomiya.
Ginamit din ng mga Amerikano ang harassment. Pinigilan ng Estados Unidos ang Pilipinas na maging isang industriyalisadong bansa. Hinimok nito ang Pilipinas na manatili sa sektor ng agrikultura kapalit ng tulong pinansyal upang mapabuti ito. Sa ganitong paraan, mas mahusay na magagamit ng US ang mga hilaw na materyales at likas na yaman ng Pilipinas, habang ang huli ay patuloy na aasa sa mga produkto at serbisyo ng una.
Ginamit din ng US ang financing para panatilihing buhay ang mga neokolonyal na koneksyon. Nakatanggap ang Pilipinas ng mga pautang mula sa International Monetary Fund, World Bank, at US kapalit ng mga patakarang pang-ekonomiya na paborable o pare-pareho sa dating.
Ang ikatlong paraan ay ginamit upang turuan ang mga Pilipino tungkol sa kulturang Amerikano. Upang magretiro, ilang mga Pilipino ang inilipat sa US.
Natutunan nila ang tungkol sa sistemang Kanluranin sa pamamagitan ng pagbabasa ng mga libro tungkol sa kulturang Amerikano. Ang kanilang pang-unawa ay na kung ano ang Amerikano at maka-Amerikano ay ang pinakadakila. Nilalayon na sa kanilang pagbabalik sa Pilipinas, dala-dala nila ang pamumuhay at kulturang Amerikano upang maibahagi sa mga Pilipino. Dito umusbong ang kolonyal na kaisipan.
Ang pagbibigay ng suportang militar ay ang ikaapat na pamamaraan ng neokolonyalismo. Ang US ay namahagi ng ilan sa mga sandata at kagamitan nito sa pagtatapos ng digmaan. Nagpadala rin sila ng mga tropa sa Pilipinas upang sanayin ang mga tropang Pilipino sa pakikipaglaban.
Batay sa mga ito, ipinakita na ang kolonyalismo ay hindi tuluyang nawala, bagkus ay umunlad. Nanatili ang impluwensya ng dating mananakop hanggang sa tuluyan itong nabago at hinubog ang pag-iisip ng mamamayan na maging maka-Kanluran.