Ang "Cry of Pugad Lawin" ay isang mahalagang pangyayari sa kasaysayan ng Katipunan at ng Himagsikang Filipino. Nangyari ito noong August 23, 1896, sa Pugad Lawin, Quezon City, kung saan nagdaos sina Andres Bonifacio, Emilio Jacinto, at iba pang mga miyembro ng Katipunan ng isang seremonya na kinikilala bilang "Pag-aalsa sa Balintawak" o "Cry of Pugad Lawin." Sa pag-alsa na ito, itinapon ni Bonifacio ang bandilang asul, puti, at pula ng Katipunan bilang simbolo ng pagtatangkang kalayaan mula sa kolonyal na pamahalaan ng Espanya. Bagamat may mga kontrobersiya sa totoo o hindi ng eksaktong detalye ng pangyayari, ang "Cry of Pugad Lawin" ay nagsisilbing simbolo ng pagsiklab ng Himagsikang Filipino laban sa pananakop.
Ang kahalagahan ng "Cry of Pugad Lawin" ay matutuklasan sa pagpapatuloy at paglago ng rebolusyon. Ito ang naging simula ng mas malawakang pag-aalsa ng mga Katipunero sa buong bansa, naglunsad ng Himagsikang Filipino. Binuksan nito ang pintuan ng digmaan laban sa mga Kastila, at nagbigay inspirasyon sa mas maraming Pilipino na sumapi sa kilusan. Ang "Cry of Pugad Lawin" ay nagtulak sa pagsusulong ng armadong pakikibaka na dinala sa pagkakamit ng kasarinlan ng Pilipinas noong 1898. Sa ganitong paraan, ito ay isang kritikal na bahagi ng kasaysayan na nagdulot ng pagbabago at nagbukas ng landas para sa pagtatagumpay ng rebolusyonaryong kilusan.
Ang kahalagahan ng "Cry of Pugad Lawin" ay matutuklasan sa pagpapatuloy at paglago ng rebolusyon. Ito ang naging simula ng mas malawakang pag-aalsa ng mga Katipunero sa buong bansa, naglunsad ng Himagsikang Filipino. Binuksan nito ang pintuan ng digmaan laban sa mga Kastila, at nagbigay inspirasyon sa mas maraming Pilipino na sumapi sa kilusan. Ang "Cry of Pugad Lawin" ay nagtulak sa pagsusulong ng armadong pakikibaka na dinala sa pagkakamit ng kasarinlan ng Pilipinas noong 1898. Sa ganitong paraan, ito ay isang kritikal na bahagi ng kasaysayan na nagdulot ng pagbabago at nagbukas ng landas para sa pagtatagumpay ng rebolusyonaryong kilusan.